بادرود به ارواح مطهر و نورانی شهدای مظلوم اسلام بالاخص شهدای هشت سال دفاع جانانه و بی نظیر در طول تاریخ بشریت علی الخصوص غواصان و تخریبچیان پیشتاز!

خدمت تمام خوانندگان محترم در هر سن و سالی با هر اعتقاداتی با هر گرایشی در هر مقطع علمی و با هر تخصص سلام عرض میکنم. مطالبی که میخوانید و خواهید خواند بازی با الفاظ و کلمات نیست حرفهای دل و تجربیاتی است که در سایه ی مشاهدات عینی و اتفاقاتی که در طول عمر و خدمات ناچیزم از اول انقلاب خصوص زمان جنگ با تمام وجود لمس کرده ام از روی دلسوزی و محبت فقط با هدف روشنگری و انتقال تاریخ و جلوگیری از انحراف و ابهام در تاریخ سرفراز هشت سال مقاومت و ایستادگی بیان میشود.

متاسفانه ما هنوز نتوانسته ایم با همه ی کارهایی که شده تاریخ جنگ خود را که در قالب یک دفاع مقدس اتفاق افتاده و در حقیقت یک زندگی زیبا مملو از درس ها و تجربیات گرانبها بوده ، به تصویر بکشیم ما در انتقال این درس ها که در سایه ی فداکاری ها ، رزم ها ، تحمل سختی ها ،جراحت ها ،شهادت ها ،اسارت ها و خسارت ها بدست امده ، خیلی ضعیف عمل کرده ایم (به هر دلیل که من به دنبال ان نیستم).

بر حسب تکلیف و ادای دین به یاران شهیدم لب به سخن گشوده و قلم به دست گرفتم و ایمان دارم هر چه بر زبان جاری میشود به مدد همان بندگانی است که با اراده و عمل خالصانه از خاک به افلاک رفتند و مرا تا لحظه ی وصال (اگر لایق شوم) در حسرت گذاشتند.

 دعا کنید به یاران برسم!

فَاَشهدُ اَنَّکَ لَقیتَ الله و اَنتَ شَهیدٌ؛

عَذَّبَ الله قاتِلَکَ بِاَنواعِ العَذاب؛

وَ جَدَّدَ عَلَیه العَذاب.[?]

تشیع جنازه

آنگاه امام حسن و امام حسین علیه السلام انتهای تابوت را برداشتند و جلوی آن بلند شد در حالی که کسی دیده نمی شد. جلوی تابوت را جبرئیل و میکائیل گرفته بودند و اسرافیل و عده ای از ملائکه نیز همراه آنان بودند که صدای تسبیح و تقدیس شان شنیده می شد.

تابوت حضرت از کنار دیوارها و درخت ها و نخل ها و هر چه که عبور می کرد، همة آنها به احترام حضرت خم می شدند. زنان اهل بیت نیز در حالی که لطمه بر صورت می زدند به دنبال تابوت آمدند، اما امام حسن علیه السلام مانع شد و آنها را به خانه بازگرداند.

تابوت به سمت مسجد سهله رفت و در آنجا شتر حضرت را دیدند که نشسته است. تابوت را بر روی شتر گذاشتند و به سوی نجف حرکت کردند. در طول مسیر تا نجف صدای گریه و همهمه شنیده می شد که نشانة حضور ملائکه در تشییع جنازه بود.

مرد فقیر در بازگشت از تدفین[?]

تشییع کنندگان هنگام بازگشت بعد از دروازة کوفه از میان ویرانه ها صدای ناله ای شنیدند، و امام حسن و امام حسین علیه السلام پیرمردی ناتوان و بیمار دیدند که اشک می ریزد و محزون است.

دو برادر از حال او پرسیدند و هنگامی که دانستند غریب است و همدمی ندارد سؤال کردند: چه کسی از تو نگهداری می کند؟ او گفت:

از سال پیش که به این شهر آمدم هر شب مردی با غذا و نوشیدنی نزد من می آمد و کنارم می نشست، و همانند پدری دلسوز و برادری مهربان از من مراقبت می کرد. اما اکنون سه روز گذشته و او نیامده است.

امام حسن و امام حسین علیه السلام در حالی که گریه می کردند نام آن مرد گمنام را پرسیدند، اما او گفت:

نامش را پرسیدم اما او در جواب گفت: «تو با نام من چه کار داری؟ من به خاطر خدا و آخرت از تو سرپرستی می کنم». او پیوسته لا اله الا الله و تسبیح و تقدیس و تکبیر می گفت.

هنگام تسبیح او گویا درهای آسمان گشوده می شد و صدای تهلیل و تسبیح فرشتگان به گوش می رسید و سنگ و کلوخ در و دیوار با او تسبیح و تکبیر و تهلیل و تقدیس می گفتند.

هنگامی که کنار من می نشست می گفت: درمانده ای نشسته و غریبی همنشین غریبی دیگر شده است.

دو برادر گریستند و گفتند: «ای پیرمرد، اینها نشانة پدر ما امیرالمؤمنین علیه السلام  است که شقی ترین شقی ها ابن ملجم مرادی او را به شهادت رساند. از دست دادن او قلب ما را به غم و اندوه نشانده و اکنون از دفن وی باز می گردیم».

پیرمرد از آنها درخواست کرد او را کنار قبر حضرت ببرند تا زیارت کند. امام حسن علیه السلام دست راست و امام حسین علیه السلام دست چپ او را گرفتند و کنار قبر پدر بردند. در آنجا پیرمرد اشک ریخت و ناله کرد و از هوش رفت. هنگامی که به هوش آمد چنین دعا کرد:

خدایا، به حق صاحب این قبر نورانی، جانم را بگیر و مرا به او ملحق کن و روحم را به سوی او ببر که طاقت فراق و جدایی اش را ندارم.

خداوند دعای او را اجابت کرد و پیرمرد کنار قبر امیرالمؤمنین علیه السلام  از دنیا رفت. امام حسن و امام حسین علیه السلام او را غسل دادند و کفن کردند، و در نجف دفن نمودند و به کوفه بازگشتند.

خبر شهادت در بصره[?]

خبر شهادت امیرالمؤمنین علیه السلام در ممکلت اسلام پخش شد و همه را محزون و غمگین کرد. در بصره نیز «ابوالاسواد» در مناقب و مصائب حضرت سخنانی گفت و مردم را به بیعت با امام حسن علیه السلام ترغیب نمود.