رمز رمضان

بار دیگر نسیمی خوش از دور بر مشام می رسد و آواز و ترنم زیبای بهاری بانگ دعای افطار وسحر گوشها را می نوازد و شور و شوقی در محیط ایجاد شده است. دید و بازدیدهای خانوادگی و همسایگان و بر پائی سفره های افطار و آشتی کنان خیلی ها که با هم قهر بودند و برقراری مودت و دوستی بین روزه داران تنها بخشی از نعمات بی کران الهی در فرا رسیدن این ماه پر برکت است که صدای قدوم دل نشینش چنان روح را می نوازد که گوئی انسان تازه متولد شده یا اینکه جهان رنگی نو به خود گرفته است *

براستی چه رمز ورازی در حصول این ماه عظیم نهفته است که اینچنین شادابی در هر کوی و برزنی مشاهده می شود ماهی که ظاهرش چیزی جز گرسنگی و تشنگی و ضعف در بر ندارد و درآمد آن نیز خستگی و کوفتگی را سوغات خواهد آورد . اما یک نیروئی وجود دارد که انسان این تشنگی و گرسنگی را به جان میخرد و همچون صیادی دل به دریا زده تا صیدی گرانقیمت از دریای بیکران نصیبش شود

وقتی انسان در طول یک سال چنان زندگی کند که یدک روحانی و جسمانی او متاعی ارزشمندرابدنبال ندارد و کوله بار عمل وی او را بسوی سعادت رهنمون نسازد حال که چنین موهبتی نصیب او میشود چنان مسرور سر زنده خواهد بود که ترنم نغمه های رمضان را به هیچ قیمتی از دست نخواهد داد و رمض و سوز جسم و صیقل روح را به جان و دل می خرد تا راه سعادت را بیابد *

رمضان ماه آشتی با خود است ماه خود یابی و خود شناسی و خود باوری و درک وجود هستی و وظیفه ای که انسان در برابر جهان هستی و خالق کائنات دارد پس چگونه میشود که انسان راه نجات را بیابد وبه آن چنگ نزند و سراسیمه متصل به آن نشود وقتی که نام رمضان می آید به یکباره توجه انسان به پیرامون و نقش خود در آن را در پیش رو می بیند و آنچه که می باید بود و الان خود را در آن مقام نمی بیند و حال این امتیاز و موقعیت برایش فراهم شده است تا در سودای دنیا ضررهای خود را در معامله با خدا به منفعت برساند

ماه رمضان درهای رحمت حق باز است و هیچ کس را عتاب و خطاب نمیکند و ماموران عذاب الهی نیز ابزار کار خود بر زمین نهاده اند وگوش بفرمان حق تا خطای انسان را با قدرت ستار العیوبی خدا لا پوشانی کنند اما به شرط اینکه انسان خود طالب این سوداگری باشد

برای مثال: دیده اید در مجلسی بزرگ تعدای افراد می آیند که کسی آنها را نمی شناسد و برخی دیگر که کسی کاری به آنها ندارد. نه مورد مواخذه قرار می گیرند و نه در جمع دعوت میشوند اما برخی از همین ناشناسان بخودی خود وارد معرکه شده و با معرفی خود در میان جمع جایگاهی پیدا میکنند *

ماه رمضان نیز اینگونه است مجلسی بر پاست و سفره ای برقرار و هر آن کس که خواست خود را وارد این مهمانی میکند و اگر هم نرفت کسی جز او ضرر نخواهد کرد *

سوال ایجاست که چرا با سوختن و جریمه جسمانی باز دلخوش به این ماه هستیم .جواب آسانی دارد .مگر هدف از خلقت چیزی جز عبادت پروردگار و رسیدن به کمال بودوهست؟.قطعا خیر.اما زندگی دنیا وحب شهوات ودوستی متاع پر زرق وبرق دنیوی و حب جاه و مقام چنان ما را به خود جلب کرده است که از وظیفه اصلی باز مانده ایم اگر وضع به همین منوال پیش برود راهی جز ضلالت وگمراهی نصیب ما نخواهد شد و این رمضان است که ماه هدایت ماه سعادت و ماه آشتی کنان با خدا است تا آنچه که باید باشیم را دو باره تجربه کنیم

بقول شاعر یزدی: از خدا عذر خطا خواه که پیش کرمش *

                                             گر گناه تو بود کوه کم از کاهی هست *

یا در جائی دیکر آمده است که :

توبه شکستی بیا هر آنچه هستی بیا *

                                           که عفو کردن بود در همه دم کار ما *

ود یگر :

 ره نبردیم فلانی به سراپرده غیب *

                                           گو نبستند در صومعه در گاهی هست *

با این مضامین در می یابیم که ماه رمضان ماه از نو شروع کردن است و ماه دور ریختن پلیدیها و جمع کردن حسنات و نیکیها و خوشا بحال آنان که در خورجین اعمال خود حسناتی را از قبل ذخیره داشته واز موضع رفاقت و دوستی به درگاه حق گام نهاده اند و به عبارتی خانه زاد درگاهند ولی اگر هم این امتیاز را نداشتیم  مایوس نشده و آغوش باز رحمت حق را با دیده رمضانی خود ببینیم و در آن آغوش جای بگیریم تا از غافله رستگاران عقب نمانیم انشاء الله

گوشه هایی از وصیت نامه شهید چمران:

به خاطر عشق است که فداکاری می کنم. به خاطر عشق است که به دنیا با بی اعتنائی می نگرم و ابعاد دیگری را می یابم. به خاطر عشق است که دنیا را زیبا می بینم و زیبائی را می پرستم. به خاطر عشق است که خدا را حس می کنم، او را می پرستم و حیات و هستی خود را تقدیمش می کنم.

عشق هدف حیات و محرک زندگی من است. زیباتر از عشق چیزی ندیده ام و بالاتر از عشق چیزی نخواسته ام.

عشق است که روح مرا به تموج وا می دارد، قلب مرا به جوش می آورد، استعدادهای نهفته مرا ظاهر می کند، مرا از خودخواهی و خودبینی می رهاند، دنیای دیگری حس می کنم، در عالم وجود محو می شوم، احساسی لطیف و قلبی حساس و دیده ای زیبابین پیدا می کنم. لرزش یک برگ، نور یک ستاره دور، موریانه کوچک، نسیم ملایم سحر، موج دریا، غروب آفتاب، احساس و روح مرا می ربایند و از این عالم به دنیای دیگری می برند … اینها همه و همه از تجلیات عشق است

گزارش پیمایش دره زیبای
شمخال - تیرماه 89

به نام خدایی که بهترین همنورد است

دره را شمخال می نامند؛ برخی بهشت ایران، برخی بهشت خراسان، برخی حائل

ایران و ترکمنستان،‌به هر حال جز دیدن نمی توان قضاوت کرد و قضاوت هم قطعا
برای
شنونده و خواننده بی تاثیر است تا زمانی که خود, 30 کیلومتر در این دره،
طبیعت
مست را ببینید.

نام برنامه :   پیامش دره شمخال

نوع برنامه :   گردشگری

نام منطقه :شمخال - باجگیران

موقعیت : شمال خراسان نزدیک مرز ترکمنستان

زمان شروع برنامه : چهارشنبه 30 تیر مه 1389

زمان اتمام برنامه پنجشنبه 31 تیر ماه1389

نام مربی : مهند مهدی مهاجر پور

نام سرپرست : مهدی معقول

دیگر اعضاء تیم :

حسین عباس نژاد - مجید لشکری - جواد فیضی - محمدرضا سهندی - علی طاهری - حسین برومند - محمدرضا شافعی - حامد بافنده - امیر طوسی

گزارش برنامه
چهارشنبه 30 تیر ماه 89 مشهد – سالن ورزشی 22 بهمن دانشگاه فردوسی  تجمع گروه اعزامی از سوی تیم کوهنوردی کارکنان دانشگاه فردوسی مشهد به دره شمخال؛ افراد شاد، پر هیاهو، پر هیجان؛ همنوردان تک تک به آن هایی که زودتر آمده بودند اضافه می شوند، لحظه لحظه به خوشحالی ها افزوده می شود. شمخال ندیده ها مشتاق؛ دیده ها مشتاق تر 12:00 انتظار برای حرکت به سر آمدا مشهد 32 ساعت وداع کردیم. 16:00   روستای شمخال میزبان 12  عاشق و شیفته طبیعت بود؛ به خاطر شرقی تر و مرتفع تر بودن هوا روشن تر از مشهد بود(در همین ساعت مشابه) چشمه، چوب برای آتش، خاک برای نشستن و یک آسمان غرق ستاره های شفاف،‌ امکاناتی بود که خدا برایمان تهیه دیده بود تا شبی پر آرزو را با لیله الرغائب پیوند کنیم. وسایل اضافی را در داخل مینی بوس گذاشتیم و سبک بار در ساعت 16:20 به راه افتادیم تا 5 فرسخ از این زمین 5 میلیارد ساله را در نوردیم. هوا همانطور بود که اذعان کنیم عالی است، 2 ساعت اول از سفر 12 ساعته خشک و کم آب بود و تمام بقیه راه هر قدم قطره ای به آب اضافه می شد تا در انتهای مسیر شالی کاران بوته های برنج را غرق در آب کنند. برای دیدن نوک دیواره های صخره ها در دو طرف به خاطر بلندیشان نیاز بود کلاهمان را بگیریم که نیفتد. بار اولی ها قلبشان از زیبایی سخت می تپید، وهر چند گاه می ایستادند و دیواره ها وصخره های اطراف را نگاه می کردند. گاها خوش آمد پرندگان و فریاد بلبلان مهمان نواز و جیغ گنجشکان باعث می شد صدا به صدا نرسد و یا گله بیست و چند تایی بز و کل در نوک قله قندی های دیواره شمالی معنی اقتدار و مالکیت را تفهیم می کرد و نفس را در سینه حبس می کرد.ساعت 19:45 به حمام رسیدم قبل از مایک تیم  اطراق کرده بود یاد این ضرب المثل افتادم (( مهمان مهمان را نمتونه ببینه، صاحب خانه هر دویشان رو)) پنج دقیقه ای برگشتیم جایی  جنگل کناره رودخانه روی دو تا سکوی مخصوص زیراندازهارا پهن کردیم و هرکس دنبال کاری شد یکی هیزم جمع کرد یکی آتش روشن کرد یکی روشنایی را آماده کرد نماز شب را هم به جماعت برگزارشد شام جوجه خوش مزه ای هم روی زغال درست کردیم ساعتی هم به صحبت در خصوص مسئل تیم انتخاب دبیر و پیرامون مسائل آینده تیم کوهنوردی و......... پرداختیم  پنجشنبه31 تیر ماه 89 04:30صبح برخی با سرما،‌ برخی با آلارم موبایل،‌برخی با صدای همنورد، برخی با سقلمه و برخی با لگد به ندای بیدار باش سرپرست لبیک گفتند نماز صبح را اقامه نموده عجله ای برای رفتن نبود لذا تا ساعت 07:00 با کسی کاری نبود پس از صرف صبحانه ساعت 08:15 به آب زدیم . آب رودخانه هر چند قدم با چشمه های اطراف که از دل سنگ و صخره می جوشید گام به گام تقویت می شد؛ پوشش گیاهی هم به تبع آب غنی تر می شد، خار دار بودن درختان نشان میداد شبها درون دره سرد و شرجی است، سرد به خاطر کمی آفتاب در طول روز و شرجی به خاطر کم باد بودن دهانه. جای خوشش آن جا بود که همه برای عبور از رودخانه مجبور بودند تا زانو در آب فرو روند، و جلو تر یک سکوی نردبانی 5-6 متری که راه خشک بود و هم راه آب، که باید از ارتفاع 3-2متری از روی آـبشارک شیرجه زد تا منتظر صف 12 نفری نردبان نشد؛ هوا طوری بود که بشود به آب زد. آنهایی که خیس بودند بدشان نمی آمد نردبانی ها را هم مرطوب کنند. و جای ناخوشش که قانون کوهپیمایی است که قاعدتا 1% جمعیت را قربانی می گیرد و این بار یکی از همنوردانمان افتخار زانو درد در شمخال را داشت، که تا هر وقت پایش درد گرفت یاد این طبیعت ناب بیفتد. سنگ ریزه برای هیچ کس امان نگذاشته بود، صندل و کفش اسپرت و نیمه سنگین فرقی نداشت. ساعت 11 به یکی از زیباترین قسمت های دره رسیدیم حائل دو آبی که یکی سرد از شمخال و یکی گرم(به خاطر باز بودن دره و آفتاب گیری بیشتر) از دُربادام می آمد، از این به بعد دره بازتر و آب ولرم تر. 12:45 در کبوتر خانه نفسی تازه شد؛ آب، آتش، چای، نهار،نماز آب تنی و خنده به راه بود. ساعت14:30  سبک بار تر(به خاطر صرف مواد خوراکی) در آب ادامه دادیم تا در ساعت 15:15 به انتها رسیدیم آری دره تمام شد. سوار بر مینی بوس به سمت مشهد راه افتادیم. انگار نه انگار این ها دیروز بشاش و سر زنده سوار همین مینی بوس بودند، آرام، خواب و خسته.   19:30 این سفر پر هیاهو در مقابل سالن 22 بهمن تمام شد.

توضیحی در خصوص منطقه شمخال
<\/h2><\/h2>

شمخال
دره ای به زیبایی بهشت بر روی زمین <\/h2><\/h2>

در میان خنکای این دره زیبا ،نوای گوشنواز آب ، نسیم دل انگیز برخاسته
از عطر درختان سر به فلک کشیده سپیدار در تلاقی آب و باد روح را می نوازد ،
درون را آرامش می بخشد و چشم ها را می شوید.
همه چیز برق و جلای دیگری
دارد پاها در خنکای آب جاری در میان صخره ها ، لذتی وصف ناشدنی به وجود
آدمی می دمد.
این خنکا در اوج گرما عطش را فرو می نشاند و خستگی را از
تن برون می کند، گویی آبشارها آهنگ زندگی را در گوش نجوا می کنند و صدای
پای آب با صدای پای تو در هم می آمیزد نوای دل انگیزی را ساز می کند که در
هیچ سازی نمی توان یافت .
اینجا شمخال دره ای به زیبایی بهشت بر روی
زمین است جایی بکر که هنوز دستخوش تغییرات زیادی نشده است.
این دره و
روستای زیبای آن در در فاصله سه کیلومتری جنوب شهر باجگیران و 65 کیلومتری
شمال غربی قوچان واقع شده

است.
دره دارای شیب ملایمی است که در ورودی خود روستایی به
همین نام با بافت مسکونی متراکم را جای داده و استمرار آن درمیان دره خوش
آب وهوای شمخال موقعیت منحصر به فردی به این روستا داده است.
در مدخل
ورودی زو (دره ) رودخانه ای فصلی جاری است که هنوز آب چندانی در آن دیده
نمی شود اما هر چه به داخل دره فرو می رویم بیشتر زیبایی ها و آب جاری و
زلال آن چشمگیر می شود.
دره با پیچ و خم های بسیار و جذابیت های زیاد
است چنانکه در پس هر خم آن چشم اندازهای ویژه ای را به نمایش می گذارد ،
دره شبیه مازی است که باید تمام آن را گشت تا همه زیبایی هایش را حس و لمس
نمود.
رود فصلی جاری در مسیر در تمام مسیر همراهی مان می کند هر چند در
آغاز راه چندان عمق و آبی نداشت اما هر چه جلوتر می رویم به یمن وجود چشمه
سارها زیبای مسیر و آبشارهای جاری از اطراف صخره پر آب تر و جذاب تر می
شود در عین آنکه بر زلالیت و شفافیت آن هم افزوده می شود.
دیواره های
عظیم و پر صلابت صخره ای اطراف چونان دژی رودخانه را در خود گرفته و در عین
صلابت با سبزی سبزه و روشنی آب در آمیخته و جلوه ای زیبا و رنگی از آثار
گذر زمان چون شکست ها و تخلخلها را بر دیوارها می توان دید.
عطر درختان
گردوی در آغاز مسیر با بوی خوش نم و رطوبت دیواره های سنگی عطر زندگی را
همه جا پراکنده و هر چه پیش می روی بر تعداد بوته های تمشک وحشی کمای ،
موسیر ، آنوخ ، چریش (نوعی سبزی که در نان محلی استفاده می شود ) ، گون ،
درختچه های زرک وحشی و هزار و یک گیاه دارویی که برای مردم منطقه آشنایی
دیرین اند بیشتر می شود.
این شکوه ،زیبائی ، صفا و تنهائی نوعی افسون
گری در خود دارد که چشم هر بیننده را افسون و در خود محو می کند .
ای
کاش بشر هرگز بر این پدیده ها و طبیعت زیبای بکر پا نگذارد و اگر گذاشت فقط
از آن لذت برد نه آنکه تیغی شود و آن را بخلد و به مرور ویران و تباه کند.

اما زو یا دره شمخال نامی است برگرفته از روستایی کوهپایه ای به همین
نام که از شمال شرقی به کوه آسلمه و از جنوب شرقی به رودخانه دائمی کال
شمخال محدود است.
این روستای بنای تاریخی کهنی ندارد اما اقلیم مساعد،
خاک مرغوب و منابع غنی آب، تاثیر فراوانی در شکل گیری روستا داشته و اسم
روستا ظاهرا از یک نوع تفنگ به نام شمخال گرفته شده است.
مردم روستا که
اینک حدود 500 نفر هستند کرد کرمانج و پیرو مذهب شیعه اند و عموما از طریق
کشاورزی به ویژه باغداری و دامداری و عده ای هم از راه صنایع دستی معیشت
می گذرانند.
در تابستان علاوه بر مزارع گندم و جو و علوفه ، باغهای
سرسبز انگور، گردو، بادام، زردآلو، آلبالو در اطراف منطقه بسیار چشمنواز و
زیباست در عین آنکه لذت خوردن این میوه ها آن هم در پای درخت کم نیست.
در
حاشیه جنوب شرقی روستا ، رودخانه دائمی کال شمخال جریان دارد که در مسیر
آن آبگیر و حمام به صورت پلکانی ایجاد شده و زیبایی منحصر به فرد و جالب
توجهی دارد.
بخشی از ارتفاعات پیرامونی روستا دارای پوشش مرتعی است و
بخشی دیگر صخره ای و هماره کوهنوردان بسیاری را در طول سال به خود جلب می
کند.
زیارت امام زاده باء در نزدیکی روستای دربادام از رسوم ویژه مردم
دره شمخال است که هر هفته به زیارت این امام زاده می روند و همچنین دختران
دم بخت و زنان نازا نیز برای رسیدن به آرزوهای خود ضمن نیایش و دعا از زیر
صخره ای در کنار امام زاده عبور می کنند.
در عروسی ها رقص محلی کردی
همراه با انواع سازهای محلی کردی و نوای سازهای محلی دو تا، دهل و سرنا
زیبایی خاص به مراسم می بخشد که برای هر غریبه ای بسیار جذاب و دوست داشتنی
است.
مردان این دره زیبا به ندرت پوشاک محلی برتن می کنند اما زنان
همچنان لباس محلی کردی شامل پیراهنی بلند، نیم تنه و شلوار کردی با رنگ های
سفید و سرخ و گل بوته های زیبا می پوشند و بر سر روسری بلندی با طرح ها و
نقش های رنگی مزین به زیورآلات می بندند.
گلیم، جاجیم، قالی کردی و
پلاس با طرح ها و رنگ های متنوع و زیبا از جمله صنایع دستی این روستا است.
آنان
هم چون بسیاری از مناطق دیگر کشور غذاهایی که عمومیت دارد چون آبگوشت و
کباب و مانند آن را می پزند اما فطیرمسکه(نوعی نان محلی با کره تازه
گوسفندی ) انوان اشکنه و آش از غذاهای محلی خاص منطقه است.
روستا جاده
ای آسفالته دارد که از طریق شهر قوچان قابل دسترس است و مردم و گردشگران از
آن طریق به منطقه دسترسی می یابند.