سید شهیدان اهل قلم

تنها مجموعه ای که توانست فرهنگ اصیل و صحنه های فابریک جبهه را معرفی کند

روایت فتح

مستندهایی بود که این بزرگوار به همراه همکارانش با هزار خون دل خوردن و خون دادن ثبت و ضبط کرد و میراثی

بس گرانبها در تاریخ ایران اسلامی بجای ماند و اگر نبود آن تلاشهای عاشقانه ، امروز بر ما چه میگذشت ؟؟؟

در سالگرد عروجش بر خود وظیفه دانستم تا به پاس خدمات بینظیرش یادی کرده و با او در ادامه ی راهش تجدید

پیمان نمایم باشد که مرا در هر دو سرا دستگیری نماید

گوشه ای از مظلومیتهای او را که به طور گزینشی انتخاب کردم مینویسم .مظلومیتی که هنوز ادامه دارد اما به

شکلی دیگر

سید مرتضی آوینی

 که در زمانه خویش هم او را نشناختند و هنوز هم ناشناخته مانده است چون راهش خلوت است و غریب...

چه اینکه از سوی دشمن و دوست، به غلط دوست و دشمن تلقی می شد و هنوز می شود.

شبه روشنفکران  و حتی کسانیکه مسلک انقلابی داشتند ، با او مخالفت می کردند؛

هر چه بود سیدمرتضی به نحوی غریبانه درهمه موارد مظلوم واقع می شد و او تا مرگ این مظلومیت را به

همراه خود داشت و اگر نبود که مولایش او را

«سید شهیدان اهل قلم»

بنامد ،معلوم نبود که این حجاب مظلومیت هنوز برطرف شده باشد.

 البته او شمع جمع حلقه ای از یاران و مریدانی بود که همگی از اهل مجاهدت و فضل و علم و نبوغ بودند.

آوینی این اواخر کارش به جایی رسیده بود که پس از سال ها کار مستندسازی در جهاد و تلویزیون از آنجا خارج و یا

شاید اخراج شده بود

 پس از مرگش حتی کسانی از دوستان و شاگردانش نتوانستند بر بنای عظیمی که او برساخته بود، بخش

درخوری بیفزایند.

او چه برای محرومین فیلم میساخت و چه برای رزمندگان، به مذاق برخی خوش نمی امد.

"گروه جهاد" تشکیل می شود.

گروه جهاد اولین گروهی بود که بلافاصله بعد از شروع جنگ به جبهه رفت.

دو تن از اعضای گروه در همان روزهای اول جنگ در قصر شیرین اسیر شدند

 در روزهای محاصره‌ی خرمشهر برای تهیه‌ی فیلم وارد این شهر شد.

ماجرای آوینی و جهاد سازندگی با پایان جنگ، پایان نمی گیرد.

اواخر سال 69 مرتضی آوینی و چند نفر دیگر به این نتیجه میرسند که نمی‌توانند به کار با جهاد و تلویزیون

ادامه دهند

مدیران وقت تلویزیون وجهاد میگفتند: الان دوره سازندگی است چرا جنگ را فرموش نمیکنید 

ما دیگر نمی‌خواهیم شما درباره ارزش‌های انقلاب اسلامی به مفهومی که به جنگ و صدور انقلاب پرداختید، کار

کنید. شما یک واحد وابسته به جهاد سازندگی هستید و ما می‌خواهیم الان درباره مرغ و خروس و گاو و گوسفند و

کود دامی کار کنید!»

وی در ادامه می گوید:

فکر می‌کردیم وقتی آقای فروزش - که قبلاً از مسئولان جنگ بود - وزیر جهاد بشود، اتفاق‌های مثبتی می افتد

اما قضیه کاملاً برعکس شد. ...

نگاه آوینی را نمی‌پسندیدند و دیگر برایشان قابل قبول نبود.

برای اتمام حجت ، آوینی پیش فروزش رفته موقع بازگشت، تصمیم گرفت از جهاد برود.

آقای فروزش حرف‌هایی را میزند که او اصلاً انتظار ندارد.

یاکارجدیدجهادرا انجام بدهیدو یاجایی برویدکه فکر می‌کنید می‌توانید آنجا کار کنید.

درصورتیکه عده ای می گفتند فضای کشور را جنگی نکنید و دیگر اینقدر از صدور انقلاب سخن نگویید.

 رهبر انقلاب بر استمرار فضای مستند سازی جنگ حتی پس از انقلاب نیز تاکید داشت.

در دیدار اعضای گروه روایت فتح با رهبر انقلاب که مدتی پس از شهادت مرتضی صورت می گیرد. مسیر سید

مرتضی را تایید می کنند میفرمایند:

مستندساز ى که من اصرار داشتم باقى بماند، به خاطر نقش ویژه‌ى آن در حفظ فضاى جنگ در کشور است؛ نه

این‌که بخواهیم القاى حالت جنگى بکنیم. الان که عملاً جنگ نیست لکن ما مى‌خواهیم نگذاریم آن احساسات و

حالتى که در دوران جنگ بود، از حافظه‌ها زدوده شود. باید ببینید در هر زمان چه چیز مناسب است و آن را تهیه

کنید. اگر بتوانید مستندسازى را ادامه دهید، به نظر من کار مهم و خوبى است. البته در مستندسازى، نقش کلام

همان کارى که خود مرحوم شهید آوینى مى‌کرد خیلى مهم است.»

حالا پس از چند سال کار مطبوعاتی و سینمایی در حوزه هنری، دیگر طاقت ماندن نداشت و به دوستانش گفته

بود بعد از عید از حوزه هنری می روم و البته رفت اما برای همیشه و از قتلگاه فکه!

کوله بار سید بر زمین مانده است...

آب هویچ بستنی

سلام بر شما برو بچه های گل ،جوونای با صفا ، سعادت و سلامتی همه ی شمارو خواستارم

 یگ خاطری دگه از زندگی قشنگ جبهه

فابریک و اصل

اوناییکه رفتن خوزستان، میدونن یکی ازآب میوه های خوشمزه همین آب هویچ بستنی ست

خصوص اوناییکه زمان جنگ اونجا بودن

کمتر رزمنده ای بود که مرخصی به اهواز بیاد و آب هویچ بستنی نخوره

توی اون هوای گرم ، آب هویچ شیرین و باطعم ،به همراه بستنی سنتی ...

بقول یکی از همرزمان : جیگر جلا میداد

لیوانهای شیشه ای بزرگ دسته دار با قاشقهای مربا خوری بلند ، یگ تانکر آب میوه بود

یکی دگه از بچه ها اسم آب هویچ بستنی رو گذاشته بود ، "قورت قورت" این رو هم از مو یاد گرفته بود

یگ روز که با هم گذرمون به توی شهر افتاد و مشغول خوردن آب هویچ بستنی خوردن بودیم ، گُفتوم :

مو  ایجور آب میوه خوردن رو دوست دارُم ، که قورت قورت بُخوری ، هم مِدَنی چی دَری مُخوری ، هم  مِفهمی

چی خوردی ،از این آبمیوه های سوسولی بسته بندی اصلا خُوشوم  نمیه ، آدم نمفهمه چی خورده ،به گلوت

نرسیده ، تموم  مشه   

 دگه از اونجه  به بعد برای اینکه بچه ها هم متوجه نشن ،  

میگفت : "قورت قورت" مثبته ؟ یعنی ، بریم آب هویچ بستنی خورون... 

از شما چه پنهون مو هم هر وقت گذُرم به داخل شهر میفتاد حالا یا اهواز یا اندیمشک یا دزفول،میزدُم توی رگ

گاهی به شوخی به آقا جلیل مُگُفتوم :

هر جای جبهه لازمه ، منو بفرست ، حرفی نیست ، به شرطی که آب هویچ بستنی هم همراه مهمات

و تجهیزات برام بفرستی

یک روز با تعدادی از بچه های واحدتخریب که اهواز آمده بودیم طبق معمول اگه سر صبح بود کله پزی ، اگه

بین روز بود، آب هویچ بستنی برقرار بود

آقاجلیل مغازه ها رو زیر نظر کردجلو یک مغازه ی با حال و تر تمیز  نگه داشت ،بچه هااز عقب وانت ریختن پایین.

ده پانزه نفری میشُدیم

آقاجلیل سفارش داد : پانزه تا آب هویچ بستنی دبش ، بیار 

باید کمی صبر مکردم چون آب هویچ تازش خوبه،ما هم مقید بودم ،چون اگه مدتی بمانه طعمش عوض مشه.

هر چندتایی که حاضرمیشد،مذاشت روی یخچال ، آقا جلیل هم برمداشت دست بچه ها مداد بچه ها هم بعد

از یگ تعارفی به هم، شروع به خوردن مکردن  

یادمه ازاو جمع خیلیها شهید شدن

آقا رضا نظافت فرمانده واحدتخریب

سیدهاشم امینی روحانی عارف واحدتخریب

محمدرضاکرابی،محمدرضاسمندری،غیاثی،حسن شاد ، علیرضا نورالهی ، امیر نظری و....

همه لیوان بدست مشغول خوردن بودن...

بعضی ها زودتر خوردن ، تموم کردن ، اطراف رو  تماشا مکردن

آقاجلیل ازشا  پرسید : یکی دگه میل دارین؟

بچه ها به هم نگاه کردن ، بدشا  نمی آمد، معلوم نبود باز تا  کی  چنین  فرصتی گیرشا بیاد

شاید هم  بعضیاشا  این آخرین آب هویچ دنیا بود که میخوردن

آقاجلیل فرصت نداد، به مغازه دار گفت: پانزه تای دیگه  

اوناییکه لیوان اولی رو خورده  بودن ، دومی رو مشغول شدن . مو  هنوز لیوان اولی بودُم

چند لحظه ای گذشت

آقا جلیل که اولی رو تموم کرد ، لیوان دوم رو برداشت

همینجور که دسته لیوان رو گرفته بود و بستنی داخلش رو با قاشق هم میزد ،طرف من آمد، نزدیکم که شد

باحالت جدی اما به شوخی گفتم : درست نیست ، قدری با نفستان مبارزه کنید...

سرش رو آورد جلو گفت : چی ؟

دوباره همون جملات رو تکرار کردم ، مکثی کرد ، سرش روبه تأیئد تکونی دادو گفت :

آره ، راست میگی ، باید با نفسم مبارزه کنم ، برگشت طرف یخچال

هنوزداشتم باخودم میگفتم:مردحسابی ، چیکار داشتی این حرفو زدی، نگاه کن ، بنده خدا آب میوه شو نخورد 

توی این فکرا بودم  ، دیدم رو کرد به صاحب مغازه و گفت :

یک بستنی دیگه بنداز  تولیوان...

در حالی که بستنی ها رو با قاشق هم میزد ، طرف من اومد و گفت :

اینجوری بهتر میشه با نفس مبارزه کرد

خندیدم ........ این کار آقا جلیل ، خیلی برام پیام و درس داشت

به خودم گقتم : برو  یره  کشکته بساب ... این روضه هار  بری  خودت بخوان ... 

وقتی خودم لیوان دوم رو برداشتم ،  رو به بچه ها گفتم :

پس باید مو  هم خودسازی کُنُم ، ساخته که شُُُدُم با نفسُم مبارزه خواهم کرد...

بچه ها کلی خندیدن ...

و هر کدوم که طرف لیوان دوم میرفتن، چیزی میگفتن

یکی میگفت : از روی هوای نفس میخورم تا دیرتر شهید بشم و بتونم بیشتر خدمت کنم ...

دیگری میگفت : من که برای خدا میخورم، تا قوی بشم و توی جبهه خوب کار کنم

کرابی گفت : من چون آقا جلیل دستور داده میخورم اطاعت از فرماندهی واجبه  و الا من نفسم روسالهاست ُکشتم

یکی گفت : من که قدری نمک توش ریختم تا نفسم رو سرکوب کنم لذا الان در حال خودسازی هستم

 امیر نظری گفت : برو  یره  از این حرفایی که مزنن مو بلد نیوم ، مو چون آب هویچ دوست دروم مخوروم

از اون روز به بعد بچه ها هر وقت هوس آب هویچ بستنی میکردن میگفتن :

باید بریم نفس مون رو سرکوب کنیم ، کی برنامه خودسازی داریم ؟؟؟؟

*****************************************************************

به امید روزیکه هنرمندان متعهد و دلسوز ، از این مستندها ، در ساختن برنامه های سینما و تلویزیون استفاده

بیشتر کنند،تا جایگزین این فیلمهایی که به دور از واقعیات جبهه ها  با هزار و یک نیت،برای جنگ ما میسازند ،

بشود.  انشاالله

میخانه ی عشق

سلامی گرم ازدیار سرزمین عاشقان

امسال هم شهدا دعوتم کردن وتوفیق یافتم تا توی اون سرزمینهایی که قدمگاه یاران شهیدم بوده ازشون

روایت کنم

معجزه شهدا از این ملموس تر ، که قدمگاه و قتلگاهشون ،امروز زیارتگاه شده...

هر سال که مشرف میشم ، دست خالی برنمیگردم  و توی کاسه ی گداییم که طرفشون میگیرم  یک

سکه ای میندازن که برکتش رو توی تمام بخشهای زندگیم حس میکنم ،

من آدم ضعیفی هستم، دوستای شهیدم منو از همه بیشتر میشناسن اگه دست خالی برم گردونن ،

خیلی دلخور میشم  ، من هرچی که میخوام در خونه ی اونا  رو میزنم

ازشون خیلی چیزا گرفتم  

واسته های خوب و ملموسی هستن  بین من و تموم آسمونی ها...

اونا خیلی مَردند، خیلی آقایند...

هرسال که مشرف میشم اول میرم مسجد امام رضا علیه السلام مقر گردان غواصی یاسین

امسال هم بعد از مسجد رفتم درب خونه ای رو زدم  که زمان جنگ ،ساختمون فرماندهی گردان غواصی

یاسین بود

محلی که آقاجلیل اونجا مستقر بود، محل جلسات کادرگردان،چه شبها و روزهایی رو اونجا سپری کردیم

چه خنده ها ، چه گریه ها ، در و دیوار اون خونه شاهد چه اتفاقاتی بوده ، نماز شبهای آقا جلیل....

قیامت، در و دیوار اون خونه شهادت خواهند داد...

اول که وارد شدم ، گفتم : توی خونه ی ما چیکار میکنید ؟

بعد برای صاحب خونه  توضیح دادم توی این خونه چه خبری بوده

توی اتاق آقا جلیل ایستادم و از طرف همه دوستان دو رکعت نماز خوندم

صاحب خونه وقتی متوجه شد ، حال و احوال منو دید، به وجد اومد و احساس افتخارمیکرد ، من که تعریف

میکردم و همه شون اشک شوق میریختن ...

تلفن کرد، پسرش که سر کار بود ، اومد، دوست داشت با من آشناش کنه ، تلفونشو گرفتم

صاحب خونه میگفت : مالک این خونه زمان جنگ، خادم مسجد جامع خرمشهر بوده ، که بعد از درگذشتش از ورثه او خریدیم، وهمیشه به آن افتخار داشتیم، حالا که شما میگید زمان جنگ هم این خونه ساختمون فرمانده شهیدتان بوده و قدمگاه خیلی از شهدا نور علا نور شد دیگه این خونه  نزد من با تموم خونه ها فرق کرد ، این زمین ، این خونه واقعا متبرکه

قرار شد یک سنگ یادبودی درب خونه نصب کنیم (هر نظری ،تجربه ای در چگونگی سنگ یادبود دارید بدید، خوشحال میشم)

تا زمیخانه و می نام ونشان خواهد بود******سر ما خاک ره پیر مغان خواهد بود

بر سر تربت ماچون گذری،همت خواه******که زیارتگه رندان جهان خواهد بود

برو ای زاهد خودبین که زچشم من وتو******راز این پرده نهانست و نهان خواهد بود

چشمم آندم  که زشوق تو نهد  سر بلحد****** تا دم صبح قیامت نگران خواهد بود

خدایا،لحظه ی وصال را برسان